Surlarda açılan gedikten sızan sabah güneşi
Dukas’ın yüzüne vurunca kan ter içinde uyandı.
Gözlerini açınca evinde olduğunu fark etti.
“Rüyaymış, rüyaymış!” diye sevinç çığlıkları attı.
Halbuki daha birkaç saniye önce o ejderha gözler,
gördüğü son şey olmuş ve cansız bir şekilde yere
yığılmıştı. “Allah’a şükür!” diyerek derin bir “Oh!”
çekti. Aslında daha önce aldığı haberlere göre
surların fazla dayanacak gücü kalmamıştı.
Gördüğü kâbusun gerçeğe dönmemesi için; kalkıp
bir an önce çalışmaya devam etmeliydi. Ancak açlık
hissi yeniden hatırlattı kendini.
Elini masanın üstündeki yarım kalan somuna uzattığında
yeniçerinin korkunç yüzü bu kez hayalinde canlandı.
Elini hemen geri çekti,
somunu almaya cesaret edemedi. O korkuyu yaşamaktansa
aç kalmaya razı oldu. Yüreğini lime lime eden bu korku, buralardan gitme
fikrinin, buralarda kalmaktan daha cazip görünmesine neden oldu.